Денеска се слави Св. апостол Филип: Последниот ден од годината кога е дозволено да се јаде месо и масно

Денес 27 ноември, православната црква и нејзините верници слават празник посветен на Светиот апостол Филип, но и Божиќни поклади – последниот ден кога годинава е дозволено да се јаде месо и масно.

Имено, утре започнува големиот Божиќен пост, кој ќе трае до празникот на раѓањето Христово на 7 јануари, поради што овој празник понекогаш се нарекува пост на Филип.

Светиот апостол Филип е роден во Витсаида близу Галилејското Море. Тој ревносно го проповедаше Евангелието во Азија и Грција, каде што Евреите сакаа да го убијат, но Бог го спаси со моќни чуда. Така, еврејскиот епископ, кој брзал да го победи Филип, одеднаш ослепел и поцрнел.

Умрел на 86-годишна возраст со тоа што бил распнат на дрво од паганите и Вартоломеј. Луѓето истрчаа да ги соблечат, но тие успеаја само да го спасат Вартоломеј, додека Филип почина.

Моштите на Свети Филип подоцна биле пренесени во Рим.

Народни верувања

Според старото народно верување, на овој ден треба да подготвите богата вечера и да се радувате со семејството.

На прославата на Божиќ му претходи голем Божиќен пост, но му претходи божиќни поклади или празници. Изобилуваат со разни народни обичаи.

По покладите започнува постот, што значи воздржување од мрсна храна, храна од животинско потекло и алкохолни пијалоци. Тоа е телесен пост, додека духовниот пост значи и воздржување од лоши мисли, желби и најважно дела.

Различни обичаи се поврзани со овој ден, што зависи од крај до крај. Некаде после вечерата, сите синџири во куќата се врзани, лушпите од изедените јајца се фрлаат во оган, стапалата се мачкаат со лук, а децата ги облекуваат своите превртени пижами и маици пред спиење.

Постои верување дека навечер стапалата треба да се мачкаат со лук и да се изговорат следниве зборови: „Вештерка како конец, забите како кол“.

Народните верувања го поврзуваа овој период со зголемена опасност од злобни сили и вештерки, од кои луѓето се штитеа на симболични начини, како на пример со лук или со палење ритуални огнови („олалија“). Во Хомоj, меѓу влашкото население, постоел обичај да скокаат над огнови и да играат околу нив.